Tahanan.
Noon.
Nangupahan lang pala ko at sa pag-alis ko,
wala akong iniwan;
dinala ko lahat para walang latak sa espasyong lilisanin ko.
At sa sobrang pagmamahal ko sa tahanang iyon,
ako pala ang may natangay na piraso ng bubong na minsan kong naging silong.
————————————————
Basahin mo ang aking salita:
Nung mga nakaraang araw, hirap akong matulog, bumangon, ni kumaim at umihi hindi ko magawa. Hindi dahil may masakit sa akin (ay wala ba?) kundi dahil wala lang talaga akong ganang mabuhay.
May mahal ako, mahaba siya (mahabang istorya). Kaso alam kong ginawa lang akong plangganang tagasalo ng emosyon niya. Bumalik ‘yung dati kong minamahal na mahal ko pa rin pero hindi na ako sigurado sa pagmamahal ko ngayon dahil may minahal siya at ako pa yata anng dahilan ng pagkaudlot. (self-pity) Sa totoo lang, ang gulo gulo gulo ng araw araw ko ngayong panahon ng halimaw (panahon ni digong). Hindi ko naman ginusto ‘yung ganito. Sobrang nasusuka na ako sa pagpigil ko ng luha kasabay ng araw araw na pananakit ng ulo ko.
May mga gabing hati ang desisyon ko sa buhay. May parte kasi sa akin na gustong tambayan ‘yung sakit, gustong maramdaman lahat ng emosyong inipon ko at gustong madurog para isang iyakan nalang. Isnag sakitan nalang. Isang bagsakan nalang. Pero may parte ring gustong hayaan nalang. Hayaang kusang umagos kung kailan aagos. I grab ‘yung oportunidad na maaaring kang maging masaya kahit alam mong eventually mawawasak ka rin. Dalawang desisyon parati. Nahahati sa takot na sumuong sa agos at sa pagiging buo ang loob anoman mangyari.
Kung minsan na kayong naging ganito, payo ko lang na mas piliin ninyong sumaya at magipon ng masasayang ala-alang makakapag pacify ng nararamdaman niyong matinding emosyon. Wala naman kasi talagang kasiguraduhan lahat ng bagay pati tao. Panahon, lumilipas. Kulay at tamis, kumukupas. Kaya huwag niyong hayaang mabuhay lang kayo ng puro pait. Mahirap pero subukan natin.